Θανάσης Δρίτσας, Καρδιολόγος, «Ωνάσειο» Καρδιοχειρουργικό Κέντρο
Η ανακάλυψη της αισιοδοξίαςΤα νέα είναι, συνήθως, κακά. Μάλιστα, όσο ακατάπαυστα ρέουν καθημερινά οι πληροφορίες από τα ΜΜΕ, τόσο παραμορφώνεται η πραγματικότητα, έτσι ώστε να θεωρούμε ότι, «νέο» αποτελεί αποκλειστικά ότι μας μεταφέρεται ως είδηση από το ραδιόφωνο ή την τηλεόραση. Τα ενδιαφέροντα νέα πρέπει να είναι άσχημα και, επίσης, όπως χαρακτηριστικά έλεγε φίλος από το χώρο της τηλεόρασης, «νέο δεν μπορεί να είναι ότι σκύλος δάγκωσε άνθρωπο, αλλά ότι άνθρωπος δάγκωσε σκύλο».
Η ψυχιατροποίηση της ζωής στις μέρες μας έχει οδηγήσει στην υπερ-κατανάλωση φαρμάκων ως μοναδική θεραπεία εναντίον των κακών σκέψεων (π.χ. σκέψεις που προκαλούν άγχος, πανικό, κατάθλιψη). Επίσης, έχει απόλυτα εισβάλλει στην καθημερινή μας ζωή ένα ψυχιατρικό λεξιλόγιο, που ουσιαστικά περιγράφει τις εμμονές μας σε κακές σκέψεις με επιστημονικούς όρους, όπως π.χ. ιδεοληψία, ψυχαναγκασμός, ψυχαναγκαστική σκέψη. Είναι βέβαιο ότι, το να μειωθεί το εισόδημά σου στο μισό ή το να χάσεις τη δουλειά σου αποτελούν γεγονότα, τα οποία φυσιολογικά γεννούν «ψυχαναγκασμό» αρνητικών σκέψεων και θεωρώ ιδιαίτερα ανόητη την τακτική πολλών καναλιών και ραδιοφωνικών σταθμών, να βγάζουν στον αέρα ψυχιάτρους, προκειμένου να ενημερώσουν το κοινό για το αυτονόητο, δηλ. ότι η οικονομική κρίση αναμένεται να αυξήσει την συχνότητα άγχους και κατάθλιψης.
Δυστυχώς, ο ακατάπαυστος πόλεμος με τις κακές ιδέες είναι χειρότερος από πόλεμο με πυροβόλα όπλα, αφενός διότι οι μαύρες σκέψεις είναι ασύλληπτες, αφετέρου διότι το μυαλό μας τις μεταμορφώνει συνέχεια. Υπάρχει όμως και η πλευρά των ελάχιστων ατόμων, που μπορούν να αναπαράγουν αισιοδοξία και να νικήσουν τους κακούς λογισμούς. Ένα εξαιρετικό παράδειγμα αισιόδοξης σκέψης βρήκα σε ένα αυτοβιογραφικό βιβλίο του συγγραφέα Μαξίμ Γκόρκι (Η Ζωή μου), το οποίο αναφέρεται στην παιδική του ηλικία, σε μια δύσκολη περίοδο της Ρωσίας. Σε κάποιο σημείο η γιαγιά του Γκόρκι, Ακουλίνα Ιβάνοβνα, που είχε συλλάβει δεκαοχτώ παιδιά, από τα οποία έζησαν μόνο τρία, λέει μέσα από μία μεγάλη πίστη: Μα, βλέπεις, ο Θεός αγάπησε τον καρπό της σάρκας μου και μου πήρε τα μικρούλια μου, για να τα κάμει αγγελούδια, τα λυπάμαι μα είμαι και ευτυχισμένη γι’ αυτό. Ακόμη με συνοδεύει και η περίπτωση της κ. Ντάρλινγκ, που ήταν η μάνα των παιδιών στην κλασική αγαπημένη ιστορία του Πήτερ-Παν, που έγραψε ο J. M. Barrie. H κυρία Ντάρλινγκ, λοιπόν, τακτοποιούσε τις σκέψεις των παιδιών της κατά τη διάρκεια του ύπνου τους με τέτοιο τρόπο ώστε, όταν ξυπνήσουν το πρωί, η αταξία και τα κακά πάθη με τα οποία έπεσαν να κοιμηθούν, να έχουν μαζευτεί και τοποθετηθεί στο βυθό του μυαλού τους, ενώ στην επιφάνεια, τέλεια φιλτραρισμένες, να απλώνονται οι ομορφότερες σκέψεις, έτοιμες να μπουν σε λειτουργία.
Βυθισμένος στο τρίχρωμο μπλε της θάλασσας των Κυκλάδων αισθάνομαι ότι δέχομαι μια πολύ αποτελεσματική θεραπεία με χρώμα και μουσική. Κανένα φάρμακο ή ιατρική παρέμβαση δεν μπορεί να υποκαταστήσει αυτή τη φυσική θεραπεία και ένα πολύ μεγάλο μέρος των χρόνιων παθήσεων από τις οποίες πάσχει ο σύγχρονος άνθρωπος οφείλεται στη ρήξη της σχέσης του με τη φύση και την απουσία της καθαρής φύσης από τη ζωή μας. Η ανθρώπινη αλαζονεία και παράνοια έχει προσπαθήσει να υποκαταστήσει την αληθινή φύση με τεχνητά κατασκευάσματα και είδωλα, χωρίς όμως επιτυχία. Θυμήθηκα τη σοφία του γέροντα Παΐσιου του Αγιορείτη, που έλεγε ότι, η ανθρώπινη σχιζοφρένεια από εγωισμό σκότωσε τα τριζόνια, που έδιωχναν φυσικά τα κουνούπια και μετά κατασκεύασε συσκευές, που παράγουν ηλεκτρικούς ήχους και μιμούνται το φυσικό τριζόνι. Ακόμη, αφού αποξηράναμε και καταστρέψαμε οικολογικά τα ποτάμια, ηχογραφήσαμε τον κελαρυστό ήχο της φυσικής ροής των ποταμών και τον ενσωματώσαμε σε μουσικές παραγωγές CD μουσικοθεραπείας, με στόχο τη χαλάρωση και την αντιμετώπιση του καθημερινού άγχους. Βυθισμένος μέσα στο θαλασσινό μπλε μπορεί να βιώσει κανείς αυτή τη θεραπευτική επανασύνδεση με τη μητέρα φύση, μακριά από τους περιττούς ήχους και τα κούφια και πονηρά λόγια των ανθρώπων της εξουσίας. Εμπιστεύομαι μόνο τη φύση, που εξακολουθεί να μας δείχνει τους δρόμους της αλήθειας, μέσα από τη προαιώνια εμπειρία της.
Ίσως, περισσότερο αναγκαία από ποτέ, να είναι σήμερα η δημιουργία ενός δημόσιου οργανισμού (π.χ. υπουργείου) Αισιοδοξίας και Θετικής Σκέψης, αλλά θα πρέπει να ψάξει κάποιος με το φανάρι του Διογένη, προκειμένου να βρει τις γιαγιές Ακουλίνες και τις μαμάδες Ντάρλινγκ που θα το απαρτίσουν.
http://www.pitsilidis.gr/magazine_gr.asp?id=2518&category=22
